امام رضا علیه السلام فرمود:

عقل شخص مسلمـان تمـام نیست, مگر ایـن که ده خصلت را دارا بـاشـد -

ـ از او امید خیر باشد

ـ از بدى او در امان باشند

ـ خیر اندک دیگرى را بسیار شمارد

ـ خیر بسیار خود را اندک شمارد

ـ هـر چه حـاجت از او خـواهنـد دلتنگ نشـود

ـ در عمر خود از دانش طلبى خسته نشود

ـ فقـر در راه خـدایـش از تـوانگـرى محبـوبتـر بـاشــد

ـ خـوارى در راه خـدایـش از عزت بـا دشمنـش محبـوبتـر بـاشــد

ـ گمنـامـى را از پـر نـامـى خـواهـانتـر بـاشـد

ـ سپس فـرمـود: دهمى چیست و چیست دهمى ؟ به او گفته شـد: چیست؟

فـرمـود: کسی را ننگـرد جز ایـن که بگـویـد او از مـن بهتـر و پـرهیز کـارتـــر است

همه روز روزه بودن ، همه شب نماز کردن

همه ساله حج نمودن ، سفر حـجـاز کردن

شب جمعه ها نخفتن ، به خدای راز گفتن

ز وجــود بــی نـیـازش ، طـلـب نـیـاز کردن

ز مـسـاجـد و معابد ، همه اعتکاف جستن

ز مـنـاهـی و مـلاهـی ، هـمه احتراز کردن

ز مـدینه تـا به کعبه ، سر و پا برهنه رفتن

دو لـب از بـرای لبیک ، به وظیفه باز کردن

بـه خـدا کـه هیـچیـک را ، ثمر آنقدر نباشد

کـه بـه روی نـا امیدی ، در بسته باز کردن

الهی! فرمودی که در دنیا بدان چشم که در توانگران می نگرید ، بدرویشان و مسکینان نگرید. الهی! تو کریمی را والاتری که در آخرت بدان چشم که در مطیعان نگری در عاصیان نگری!

الهی چون آتش فراق داشتی با آتش دوزخ چه کار داشتی . الهی روزگاری ترا می جستم خود را می یافتم . اکنون خود را می جویم ترا یافتم.
الهی بر عجز و بیچارگی خود گواهم و از لطف و عنایت تو آگاهم ! خواست خواست تو است من چه خواهم؟ ( من چه دانم ؟)